Idą wybory, te same najważniejsze. To nie te, w których nie wiadomo, kogo wybieramy. W tych drugich to trzeba znać, która małpa siedzi na jakiej gałęzi i jeszcze rozumić co ona gada. W tych same swoje, głosujemy na naszych, czyli tych, którzy nam coś załatwią.

Nam, a nie im!

            Takie wybory to rzecz bardzo pożądana. W tym znamiennym okresie daje się zauważyc gwałtowny postęp w gminnych robotach drogowych

Jak radny to pewnikiem ma radzić! Co poradzi to nasze. Jak nie poradzi, to my już się postaramy, aby więcej nie radził!
Niech załatwia, a to dwa kilodecymetry* brukowanego chodnika, pięćset metrów asfaltu bez chodnika i odwodnienia, przystanek komunikacji wiejskiej, obowiązkowo z wiatraczkiem, albo dla tych mniej wymagających, chociażby łycha cementowego odpadu do samodzielnego rozgarnięcia.

            Wiecie, z tymi mędrcami to jest tak, że pewnie paru mądrych pod ręką by się znalazło, ale nic z tego, bo mędrców wybiera się mądrością ludu.

            Oprócz rady mędrków mędrców wybieramy też wodza wójta.
Jak powiastka niesie, dawno temu, jeden taki mało-wielki wielko-mały wódz francuski orzekł, że lepsza jest armia baranów dowodzona przez lwa niż armia lwów dowodzonych przez barana.

Konfiguracja po wyborach jednak może okazać się całkiem zagmatwana. Podstawowe konfiguracje, to lew królem baranów, baran królem baranów, baran królem lwów i ostatnia bardzo niezdrowa, lew królem lwów (pewnikiem wszyscy się pozagryzają). Oprócz czterech podstawowych, jak dowodzi życie, może być multum różnych kombinacji także z niektórymi innymi hodowlanymi zwierzętami.
A nierzadko też zamiesza się nieco odmienne, pożyteczne zwierzę.

            Król jest jeden i w zasadzie nikt mu nie podskoczy, a jeśli już, to znaczy, że król dupa.

Wszystko zależy od króla, to i w zwierzęcym folwarku zażarta konkurencja. Kandydaci na mędrców przytuleni do kandydatów na króla. Jak zdołają króla zagryźć, to będzie nowy król.

            Taki król raz na pięć lat to nie w kij dmuchał, jak się umocni to i druga pięciolatka w perspektywie. A jakby tak w przyszłości, z „właściwymi” królami lepszej zmianie szczęśliwie dobrze się by skonfigurowało, to przy odpowiedniej sile duszenia (przycisków do głosowania, nadusić = nacisnąć — wyrażenie regionalne) znowu się ustawę zmieni. Niby ta ostatnia, podobno lepsza zmiana gardłowała, żeby rządy króla skrócić, ale gadanie gadaniem, sprytnie ściemniane, a stanęło, tak jak zawsze, czyli dokładnie wszystko odwrotnie, i teraz jak król raz na stolcu usiądzie, to jak nic, pięć lat posiedzi. Pięć lat to dużo i jak załapie się baran lub co gorsza, świnia, to szkód nieodwracalnych może narobić i tu na ratunek mędrców też nie ma co liczyć, bo będą z tego samego stada (lub trzody).

Tu, Gump z żalu nie potrafi odsunąć od siebie natrętnej myśli – gdyby wybory odbywałyby się każdego roku, to byśmy mieli pięciokrotny wzrost inwestycji komunikacyjno-drogowych w każdej gminie – a jaki to byłby uzysk za „darmo”?!

W zasadzie Gump tego baraniego owczego pędu do władzy pojąć nie umie,

bo przecież królestwo marne to i zyski mizerne — chyba że król pójdzie na całość (ryzykowne!), splendory nieduże, wrogów co niemiara. I za to wszystko króla nawet prezydentem nie zatytułują! Musi być w tym jakiś inny bakcyl, który Gumpowi osobiście raczej jest obcy — pewnie dlatego, że głąb. Podobno to się nazywa polityka, czyli — teraz k... Ja (k jak król).

        Jakby już doszło do wymiany króla, to nowy król będzie chciał na swoje wejście osiągnąć jakiś dodatkowy przychód, aby wzmocnić finanse swoje, a i rządzić radzić czym było. Najłatwiej – każdy obywatel po sobie wie i to rozumie, pożyczyć, a potem ratuj się, jak potrafisz, zwykle poprzez sprowadzenie do gminy jakiegoś niby dochodowego syfu (np. elektrowni wiatrowych, albo zawarcie innego układu z promotorem na zasadzie „wicie rozumicie my wam a wy nam”). Coś za coś, a szkody lokalne zwykle okazują się nieodwracalne.
Żeby było jeszcze straszniej, należy tu jeszcze zauważyć, że taki król wcale nie ma nakazu zamieszkiwać swojego królestwa, czyli może być to król dochodzący (dojeżdżający). Ja się pytam, a co wadzi takiemu królowi napaskudzić w swoim królestwie, jeśli bywa w nim tylko okazjonalnie, a co więcej, posada króla nie jest dożywotnia? Zawsze wtedy w razie czego może wziąć nogi za pas, a jak dodatkowo dostanie kopa, to zwykle jest to kop w górę za zasługi dla super króla.

        No ale wiecie, królestwo to tylko pierwszy szczebel do nadkrólestwa. Nadkrólestwo to takie królestwo, które ma wszystkie kure królestwa pod sobą. Droga do nadkrólestwa prowadzi przez zwykłe kure zwykle przez królestwo.

Królestwa z okolicy zebrane do kupy to nadkrólestwo. Do nadkrólestwa też są kandydaci, tak do rady mędrców, jak i samego nadkróla. Tu jednak sprawa się gmatwa bowiem to już nie sami swoi. Jednak w nadkrólestwie będą załatwiać z samymi swoimi w królestwach. Pechowo dla wszystkich, tychże kandydatów muszą wybrać ci sami, co wybierają samych swoich w królestwie. Tu wyborcy mogą już poczuć się nieco zdezorientowani kogo skreślić zakreślić.

        Che, che myślicie, że to już koniec piramidy? Nie, są jeszcze superkrólestwa, co to mają nadkrólestwa pod sobą. Te superkrólestwa to jakieś nienormalne, bo tam pomyleni, super króla, cholera wie czemu, marszałkiem nazywają – może dlatego, że w tym przypadku już sami wśród swoich wybierają? Ile jest nadkrólestw, trudno się połapać, bo liczba stale się zmienia. Na obecną chwilę szesnaście, ale jak to przed wyborami już padł postulat zmiany tej liczby na najbliższą liczbę pierwszą (17). Przy następnych wyborach zapewne przeskoczą na kolejną (liczbę pierwszą – a wiecie chociaż którą? Nie, nie zgadliście, to nie jedynka!).
Gump nie wie, dlaczego mówią na to kiełbasa, ale dobrej wędzonki też by nie odmówił.

        W tych piramidalnych wyborach ujawnia ogromna rola prasy i innych mediów mniej lub bardziej lokalnych. Głównie w rubrykach z płatnymi ogłoszeniami. Dzięki temu można poznać i docenić tego czy innego kandydata, po formie i częstotliwości składanych przy każdej okazji życzeniach dla swoich wyborców. Załączona fotografia niejednokrotnie pozwala zbadać atrakcyjność danego kandydata, a to po „mądrym” kształcie oprawy okularów na nosie kandydata/kandydatki**, czy też te walory rozpoznać na podstawie pozostałości po dentyście, do którego kandydat chadza.
Na przykład przy wyborze, taki zdesperowany Gump z braku lepszego pomysłu zwykle kieruje się swojsko brzmiącym nazwiskiem kandydata, ale tutaj to dopiero można sromotnie się pomylić, dlatego zmienia taktykę i teraz będzie rzucał monetą.

Bogiem a prawdą dotyczy to jednak tylko kandydatów z wyższej półki. Najważniejsi to nawet własne druki posiadają. Kandydaci początkujący, ze względów finansowych, zwykle muszą się zadowolić darmowym napomykaniem nazwiska przy każdej sposobności w cotygodniowych wypadkowych kronikach towarzysko-kryminalnych.
Rola zaprzyjaźnionego dziennikarza kronikarza w tym przypadku jest bezcenna.

Jednak bez obaw! Sami swoi wraz z zaprzyjaźnioną prasą już wskażą, którego misia wybrać.
A przy najważniejszych personach to nawet i w samej telewizji podpowiedzą.

        Wiecie, normalnie kandydat na króla dowolnego szczebla, podpiera się którąś partią kłamczuchów. Jak wiadomo, partie dzielą się na ludowe i narodowe. Te narodowe nic na wsi do szukania nie mają, bo głupcy niczego w zasadzie nie obiecują, a mogliby — przecież to nic nie kosztuje?! Zamiast tego zajmują się z powodu braku zastępstwa, z konieczności sprawami, którymi partie ludowe głowy sobie nie zawracają.
Partie ludowe to te, które zabiegają o glosy tzw. ludu. Jakiego ludu? Oczywiście ludu na nie głosującego. Który to lud? A co to za różnica, byle dał głos i żeby dużo go było. Dlatego też lud trzeba rozcieńczyć, aby było więcej. W mętnej szeroko rozlanej wodzie rybkę wyborcę złowić łatwiej!

        Jednak już i na nizinach, z duchem czasu wchodzi nowa metoda. Otóż z powodu obawy możliwości utraty części głosów z powodu przynależności do którejś mniej popularnej partii kłamczuchów, kandydat na króla decyduje się na założenie niezależnego komitetu wyborczego. Kto za nim stoi zwykle okaże się dopiero w przypadku wyborczego sukcesu. Bywa też, już nie tylko na wyższych półkach, zmiana partii ludowej na sąsiednią partię ludową ze względów taktycznych.

    Ostatnie pytanie – a kto stoi za nad superkrólestwami?