Krótka historia Kraszczadów

Już czas, aby napisać historię Kraszczadów. Dlaczego krótką? – wyjaśnienie dalej.

Genesis wg. Yossara.

Na początku było Słowo.
Wszystko przez nie się stało,
A bez niego nic się nie stało, co się stało.
A to Słowo stało się ciałem i mieszkało wśród nas.
Był sobie człowiek posłany od ?, któremu na imię było Yossar,
a Kraszczadów jeszcze nie było.
Był już na świecie, ale świat go nie poznał.
Na skutek efektu motyla tu go rzuciło.

Jestem na wczasach w tych Kraszczadzkich pseudo lasach. Czort jedyny wie, co rzuciło mnie w to „uzdrowisko”.

Czym są Kraszczady? – to zależy dla kogo. jeżeli szukasz własnej definicji to tutaj nie znajdziesz.

Kiedy wypiętrzyły się Kraszczady? – Yossar się nie orientuje w jakimś trzeciorzędzie, czwartorzędzie, ani innym rzędzie, ale dla niego wypiętrzyły się w momencie jego zstąpienia, w którejś tam z rzędu, tak zwanej …pospolitej.
Jak wysoko wypiętrzyły się Kraszczady – bardzo niewysoko, ale kurduplem kurduplą (minister – ministra?) choć zasadnie, nazywać nie uchodzi. Jednak żaden szanujący się podręcznik geografii tego terenu górzystym nie nazwie. Nie ma co udawać, „góra” Olesin, to według definicji tylko pagórek. A jak wysoka ta „góra”? – 291 n.p.m.

A tu od dupy strony

„Góra” Olesin tu od lepszej strony

Znaczy Kraszczady, to jedynie średnio urodziwa panna z niewyrośniętym biustem.

Wiecie co? Wszystko to, co na początku napisane o genesis, to gówno prawda! Otóż dokładnie nie wiadomo, kiedy powstało słowo Kraszczady, ale wcale nie na początku – w ocenie Yossara bardzo niedawno, albowiem jak Yossar zstąpił w Kraszczady, to Słowa, na bank jeszcze nie było – pierwej przyszłe Kraszczady Słowa jeszcze nie posiadały.

Pierwszy rekonesans w prekraszczady Yossar doskonale pamięta, ponieważ było to tuż po Wielkim Wybuchu (Big Bang).
Akurat był to długi pierwszomajowy „łykend” i Yossar zdecydował, że z chorągwią na kiju wyprawi się na Kijów (na poczatek tylko na wyścig XD), ale właśnie pierdyknęło u Potockich i się rozmyślił. A że dojechał już aż do Krasnego Stawu*, w stanie wyższej konieczności golął sobie jednego lugola. I tak mu od niego zaszumiało we łbie, że polazł w przyszłe Kraszczady i tam głupio pobłądził – i do dzisiaj błądzi.
Tak oto w Krasnymstawie skutkiem Wielkiego Wybuchu pojawił się punkt osobliwy.
Ostateczne i trwałe zstąpienie Yossara w Kraszczady nastąpiło kilka lat później i niewątpliwie było przyczyną wielkiej przemiany w okolicach 1989 roku pańskiego.
To tak skrótowo tyle, jeżeli chodzi o Genesis.

_____________________________
* Nie było tu błędnej pisowni, bo każdy, który niezorientowany gdzie ten Krasnystaw, tak zawsze ze słuchu opisywał ten kierunek korespondencji pocztowej – a Yossar zanim osiągnął stan wyższej świadomości, pierwotnie też!

Czym były przyszłe Kraszczady, czyli prekraszczady, kiedy Yossara tu rzuciło? – w skrócie dalej dla uproszczenia, tu będziemy umownie posługiwać się zbiorczym określeniem Kraszczady. W ocenie Yossara były sielskim, bliskim zadupiem. Bliskim, bo wbrew pozorom leżały nieopodal szlaku komunikacyjnego wykierowanego z Lublina w podobno, a jakże, najważniejszym dzisiaj kierunku.

Że będzie, to aż taki ważny kierunek Yossarowi wówczas nawet się nie śniło! – Yossar w swym zadufaniu sądzi, że zdolność przewidywania posiada powyżej przeciętnej, no, ale żeby aż tak – no nie!

Dawno temu Yossar na własne uszy słyszał od miejscowych, że czyjaś babka, co prawda w zamierzchłych, ale wtedy jeszcze przez niektórych pamiętających, chodziła pieszo do miasta Lublina (circa about 60km) Yossar się nie dowiedział po co? – może z jajami na targ, albo do niezawisłych sądów w poszukiwaniu sprawiedliwości XD (Yossar dopiero od niedawna dowiedział się od współczesnych co te literki na końcu oznaczają).
Więc sami widzicie, że to zadupie bliskie.

Sielskim, bo z wyglądu dostatecznie zgodnym z wyobrażeniem Yossara o wyniesionej z dzieciństwa i literatury, niewątpliwie spaczonego obrazu wsi polskiej.

A że zadupiem, to widać natychmiast, ale bez urazy – Yossar zadupia kocha. No no, może nie przesadzajmy, w każdym razie wabią Yossara jak wiedźma Horpyna¹⁾!

Wracając do Słowa – kiedy Yossar zstąpił w przyszłe Kraszczady, Słowa jeszcze nie było. Któryś tam ukuł Słowo, a Słowo się poniosło no i jak w 2013 roku po raz pierwszy zaczęło się z wiatrakami, to jak znalazł przydało się na nazwę domeny (www.kraszczady.pl).

Gump:

Gówno prawda – najpierw przydało się na nazwę Stowarzyszenia „Kraszczady”.

 

Yossar:

Może i gówno, ale było nie było, zasługi za propagację słowa są niezaprzeczalne.

Wie jedyny czort, co kosztuje to, by wciąż od nowa brać cymbały i tłumiąc pożar krwi tak anonsować.

Gump:

Jaka ci tam propagacja? Rudy pies z kulawą nogą na taką stronkę by się nie rzucił. Wtedy i dzisiaj też, tutejsze media to fiszka na desce, albo drzewie, a nie tam jakiś „internet”.

Yossar:

A telewizja to rudy pies?

Gump:

Telewizja? – tak

 

Pora na wyjaśnienie dlaczego historia Kraszczadów jest krótka (jak w tytule).

Otóż z radiacyjnego punktu patrzenia, z powodu danej przez naturę ułomności fizycznej powiązanej niejako z zastaną niezdolnością umysłową, Kraszczady charakteryzują się bardzo krótkim okresem półtrwania. Jak wiadomo, jest to okres, w którym pierwiastek promieniotwórczy traci promieniowanie o połowę. Stąd wniosek, że jakkolwiek ledwie błysnęły, to już przygasają wskutek naturalnego rozpadu. Naiwne próby pobudzania blasku spalą na panewce. Następnego Wielkiego Wybuchu nie będzie.

Z polskich (i nie tylko polskich) obserwacji wiadomo, że historię każdy pisze wedle własnych potrzeb i ta konkluzja bynajmniej nie odnosi się wyłącznie do historii Kraszczadów. Z tego co się mu podsłuchało w okresie jego pobytu na Ziemi w Kraszczadach, okres prehistoryczny (tzn. wojenny i powojenny) widzi mu się jakoś ambiwalentny i za cholerę tej części historii tykać się nie zamierza.

A więc historia Kraszczadów zaczyna się od zstąpienia Yossara nieco przed wielką zmianą (przed 1989 rokiem), a zakończy się razem z jego w niebo wzięciem (nie ma tu błędu ortograficznego, bo inaczej to…???!).

Można z tą tezą dyskutować i twierdzić, że Kraszczady przetrwają Yossara i z taką ewentualnością należy się liczyć, bo wiadomo, że rozpad jest procesem ciągłym i całkowity rozpad asymptotycznie dąży w czasie do nieskończoności. Punkt w czasie kiedy Kraszczady można uznać za skończone zależy od uznania obserwatora – innymi słowy każdy jeden, kończy inaczej, to co jest końcem jednego, dla innego być może będzie nowym początkiem – tylko czego?

Yossar głowił się co nastąpi po człowieku (homo sapiens), aż sensowna odpowiedź przyszła z całkiem nieoczekiwanej, co gorsza bliskiej młodej osoby – otóż będzie to nastanie człowieka współczesnego! (nie wiem, jak to po łacinie, bo dawno już nie uczą (w szkole nawet Yossar się nie załapał), ale na pewno w nazwie pozostanie słowo „homo”.

Tak na marginesie – tej łaciny, to Yossar wcale nie żałuje, dzisiaj, jak znalazł w zamian, przynajmniej bukwy czai, a z łaciną, to by tylko został, jak Himilsbach z tym angielskim.

Może też zdarzyć się tak – co niewykluczone, że Kraszczady gwałtownie i definitywnie szlak trafi. Można na przykład sobie z przerażeniem wyobrazić odkrycie wielkich złóż węgla²⁾, gazu głupkowego, ropy, złota, litu, albo innej platyny i przybycie psów wojny³⁾, które sprawią, że zapanuje ”sprawiedliwość, dobrobyt i porządek”, a wszyscy będą mieli nic (oprócz smartfona) i będą szczęśliwi.

https://kresy.pl/wydarzenia/pewnego-dnia-moga-byc-rosjanami-trump-chce-od-ukrainy-cennych-surowcow-w-zamian-za-pomoc/

https://tvrepublika.pl/swiat/bitwa-o-dostep-do-ukrainskich-metali-ziem-rzadkich/181701

W innym wariancie, tym razem prognozując katastrofę kosmiczną, można np. wyobrazić sobie, skutkiem któregoś Kierdziołka odbyt ego lądowania kosmitów, przerycie przez owego „sołtysa” całych Kraszczadów szukającego po zapachu, pod ziemią ekologicznych owaków⁴⁾, albo jakichś innych „trufli”, co w rezultacie spowoduje rezultat bliźniaczy do wariantu pierwszego.

Krasnystaw

Co by tu rzec? Pamięć po latach zawodzi, fotografii cyfrowej nie było, a materiały fotograficzne, głównie pochodzące z wytwórni FOTON, lub od święta – ORWO w „technikolorze”, a już w tej nowej nieludowej demokracji nawet złoty zażółcony KODAK z „fotolabu”, nie pozwoliły na rozrzutne pstrykanie, tak jak leci. Zresztą w miasteczku niczego do pstrykania nie było – nie było jeszcze, ani granitowego bruku, ani też brukowanych alejek w krzakach – obecnie są, ale krzaków już nie ma.

Z urywków pamięci jawi mu się głównie zakrzaczony, z „gruntowymi” alejkami „park miejski” z górującym miejskim szaletem, którego eksploracji podziemia Yossar sobie nie przypomina – a może już wtedy był zabytkiem (szalet, a nie Yossar)?

Kiedy Yossar zstąpił, to właśnie nadchodził czas przemiany. Miejscówka z kilkoma obiektami przetwarzającymi produkty rolne oraz jedna produkująca urządzenia do odprowadzania produktów przemiany materii, które z założenia, niebawem stały się „bezwartościowe” (obiekty i urządzenia, a nie produkty przemiany), a następnie zostały „wykupione”. Gangsterów w tych realiach z lat dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku Yossar osobiście raczej nie spotykał, chyba że tych ekonomicznych – o tak, w tym w burzliwym czasie przemian i tutaj tych drugich nie brakowało i do dzisiaj nie brakuje. Należy jednak zauważyć, że teraz, to tylko grube ryby i zupełnie inna klasa kasa – przesuwają ludzkie pionki po dużo większej szachownicy.

Nierozgarnięty Yossar wskutek nabytego w miejscu urodzenia zboczenia – orientacja na zadupia, przyglądał się z boku, sam próbując uciec od nowej rzeczywistości. Zastane tutaj atrybuty otoczenia jawiły mu się jako powiew nieco odmiennej, ale przecież nie tak bardzo odbiegające od znanej mu ówczesnej polskiej rzeczywistości. Inaczej mówiąc, nie czuł się zbyt wyobcowany, może z powodu, że w jakkolwiek by było, z tego samego poprzedniego zaboru terenu pochodzi?

W pamięci zachował, przewymiarowany dworzec autobusowy z powybijanymi zatoczkami i wyszczerbionymi krawężnikami, miejsce po nim, to jeszcze do niedawna najtańszy parking płatny w Polsce (1 gr), oraz zabudowę socrealistyczną wymieszaną z tą z czasu jeszcze wcześniej minionego i niezmiennie zachowaną, stanowiącą doskonałą i owszem, jak najbardziej wykorzystaną scenografię do niektórych filmów fabularnych.

Więcej dawnych obrazów Yossar chwilowo nie potrafi w sobie przywołać. Ale to może dlatego, że oprócz paru plomb w zabudowie reszta dalej tkwi w miejscu tym samym co zawsze (nie licząc imponującej liczby sklepów „wielkopowierzchniowych” i pierścienia zabudowy jednorodzinnej na obrzeżach, no i oczywiście kostki brukowej).
Ciekawe, że najbardziej pamięta wspaniałą szosę prowadzącą z Lublina do Krasnegostawu gęsto obsadzoną starymi drzewami po obu stronach, których korony zwierały się nad drogą – teraz droga ekspresowa, tak że wiadomo, co zostało!

Gmina Gorzków

Od miasteczka o rzut beretem – sielsko i anielsko. Wtedy cisza i spokój, jeszcze bez pił spalinowych, kosiarek i wykaszarek, traktor jeden we wsi, krowa na każdym zagonie i wśród dziennej i nocnej ciszy tylko szum drzew, a hałas to tylko odgłos w oddali wbijanego pachołka do przepinania krowy w nowe miejsce.

Pojawił się odmieniec i jakoś tak odstawał – odstaje do dnia dzisiejszego. Starał się przycupnąć z boku (ciszej będziesz, dalej zajedziesz i się uchowasz – to ruska mądrość!) i nie wychylać, ale gdzie tam, cóż – życie!, Leją asfalt (zwykle przed gminnymi wyborami), chałupy po obu stronach, za chwilę problem, bo droga na chybcika zrobiona bez planu i poboczy, wąska i bez odwodnienia – trzeba by wykopać, a tu już płot stoi, bez pobocza, a więc rów przy samym asfalcie, płot chyli się do rowu a chałupa tuż. Uparcie „widzim” stąd dotąd, i dalej nie starcza wyobraźni – my „chcem” drogi tu, boć przecie zawżdy tu być miała!!!
Z tekstów zasłyszanych u lokalsów – „jakby chcieli mi zrobić drogę, to nawet drzwi od stodoły bym wystawił!”.

Wariat szosy nie chce pod samą chałupą, dojazd szutrówką mu wystarcza. Przecież asfalt toż to cywilizacja – można wyjrzeć przez okno i zobaczyć, kto, czym i dokąd jedzie – życie nie będzie tak nudne (budź wsiegda budiet daroga), mniej błota to butów i nóg myć nie trzeba! Nobilitacja – jestem z miasta, to widać, słychać i czuć!

Łoj! Z tymi wiatrakami, to dopiero się zaczęło – pięknie „skomponowany” wiatrak górujący nad Gorzkowem niczym figura Jezusa nad Rio de Janeiro jemu się nie podoba, nie chce prądu – z wiatraka darmo, a gmina będzie bogata i wszyscy też, a pamiętacie to, jak nie chciał szosy pod chałupą – no normalnie świr w czerwonym krawacie. Dlaczego w czerwonym, to tylko jeden pędzel go wie?!
Pamiętni przy każdej okazji wypominają.

Ha ha ha ha ha ha ha ha!!! Co to się działo, co się działo! „Uzdrowiska” pół ze śmiechu się skręcało i skręciłoby do końca biednych ludzi, gdyby wreszcie się cymbalista nie obudził... Bo miewamy często straszne sny, ale potem się budzimy i:
pucio pucio

A jednak niektórzy się szosy doczekali. Tym szczęśliwcom już jest nowocześnie. Na radosnej i eleganckiej wsi fortunnie nobilitowanej ważniejszą szosą przelotową, stoją barierki, żeby po pijaku nikt nie zatoczył się pod pojazd nie wpadł do rowu. Co rusz znaki ograniczenia prędkości na drodze krajowej, żeby spokojnie można popatrzeć kto i czym jedzie – no bo zabudowa i dzieci ze szkoły. Wieczorem oświetlenie energooszczędne z odpustowego wiatraczka – jak szczęśliwie wiatru starczy, to niekiedy świeci aż dwie godziny po zmroku!
Chodnik brukowany na czerwono – cholera wie, czy rowerem to po chodniku, czy po asfalcie, bo nawet po całkiem odludnym chodniku nie wolno – co jakby obok przypadkiem wozem nieoznakowanym jechał premier drogą i zapisał coś w notesie, a jak po asfalcie toż to afront dla pośpiesznych uczestników drogi i tylko jak komu życie niemiłe (i wtedy dzięcioł by w drzewo stuknął, a dziewczę po nim płakało – autor to nie ja, tylko Konstanty Ildefons Gałczyński).

Wiecie co ludzie? – Jak pamiętacie kiedyś Yossar się oburzał, że oświetlenie przejścia dla pieszych na drodze krajowej jest zapewnione przez panele i wiatraczki, kiedy słup z energią elektryczną stoi tuż obok. Praktyka ta od tego czasu stała się normą nagminnie spotykaną przynajmniej w Kraszczadach i okolicach. Czy ta chora praktyka występuje w innych regionach, tego Yossar nie wie, bo siedzi na dupie w swojej wiosze i tylko od święta porusza się w kierunku miasteczka i z powrotem. Stuknięty Yossar nabrał przeświadczenia, że rozumie genezę tego obłędu bowiem, kiedy po podróży samochodem do miasteczka, dla relaksu zamyka na chwilę oczy, wtedy nieuchronnie majaczą mu kręcące się wiatraczki.
Otóż wykoncypował sobie, że ukrytym celem tego szaleństwa jest wyrafinowane działanie podprogowe, czyli jak zwał tak zwał, presja na mózgi, aby je przysposobić do akceptacji widoku elektrowni wiatrowych. Biorąc pod uwagę ten diaboliczny cel, wydaje mu się, że ma to uzasadnienie pozaekonomiczne i jest warte swojej ceny, sądząc po doskonałych wynikach we wzroście liczby występujących powszechnie aberracji umysłowych.
Przekonania co do swojej tezy Yossar nabrał, uczestnicząc w ostatnim wioskowym zgromadzeniu celem rozdysponowania (skromnej kwoty) funduszu sołeckiego, kiedy to ogół optował przeznaczenie tej kwoty na sfinansowanie takowej wiatraczkowo-panelowej instalacji oświetleniowej ulokowanej na czynnym słupie z energią elektryczną, na zadupiu gdzie dokładnie koniec drogi, w miejscu osłoniętym od wiatru, a nikt nigdy po nocy nie chodzi.

No żeż kurwa! Po prostu światowo i nowocześnie!

Drang Nach Osten

czyli piknik na skraju drogi

Narodziny Strefy

W drugiej dekadzie XXI wieku z kierunku zachodniego wlecieli w Kraszczady kosmici pod radosnym przywództwem Gucia Kierdziołka vel Cie-Choroba, tworząc przyczółek Strefy . Zgodnie z ich naturalnymi upodobaniami i wielokrotnie wypróbowaną doktryną rektalną wślizgnęli się od zaplecza, lądując no gdzie by indziej, jak nie w Kraszczadach Dupnych.

I nastąpił początek końca – rozpad Kraszczadów.

Zasadniczy atak kosmitów, po wykonaniu nieskomplikowanych działań na ciemnej mysiej materii z jej grawitacyjnym pokręceniem zakrzywieniem, nastąpił w niespełna dekadę później i wobec intelektualnie mikrych możliwości przeciwnika spowodował już niekontrolowany rozrost Strefy z szerokim destrukcyjnym, relatywnym obszarem oddziaływania.

Gump:

Wiesz co Yossar – tak sobie myślę, że Kraszczady Dupne to brzydkie określenie. Słowo dupa jest określeniem nieeleganckim i jakoś tak niewymownym i należałoby te niewymowne Kraszczady przechrzcić na nazwę dyplomatyczną, ale nie tracąc w nazwie odwzorowania charakterystyki tego miejsca. Moja propozycja tej nazwy geograficznej to Kraszczady Otwarte. Co ty na to?

Yossar:

Jak wiesz nazwa pierwotna to Kraszczady Tylne. Oznaczała część Kraszczadów kończących Kraszczady Zachodnie tzn. tych Kraszczadów tak daleko dokąd wzrok tylko sięga – niestety obecnie lepiej by było gdyby wzrok tam już nie sięgał. Wzorując się na gwarze podhalańskiej, dla zachęty potencjalnego turysty i przyciągnięcia jego uwagi, uprzednio skłaniałem się ku marketingowej nazwie Kraszczady Zadnie.
Niestety stało się, jak wyszło i wzorując się na powiedzeniach „dupa z tyłu”, oraz „wszystko w dupę wzięło” skończyło się na odwzorowaniu tego miejsca słowem bliskoznacznym – Kraszczady Dupne.

Pozwolę też sobie zauważyć, że słowo dupa, wbrew twojemu mniemaniu, jest to eleganckie, znane już arystokratom słowo staropolskie, które brzmi dumnie. Jeden szlachcic już wcześniej ją docenił i celnie scharakteryzował⁶⁾. Uznał on, że od dupy wszystko zależy, czyli skrótowo charakteryzując – dupa rządzi. Jednakże hrabia równie bystro zauważył, że z dupy śmierdzi, bo dupa pierdzi.

 

Biorąc pod uwagę przystawalność wszystkich trzech wymienionych cech, uważam, że nazwa geograficzna Kraszczady Dupne, jak najbardziej do tego miejsca przystaje.
Jednak, licząc się z twoją nadwrażliwością, a odnosząc się do twojej propozycji – Kraszczady Otwarte, myślę, że na twój własny użytek możesz używać sobie do celów osobistych, a nawet mogą ci zasugerować jeszcze trafniejszą nazwę – Kraszczady Rozwarte.

Z ostatnich doniesień

Remisja Strefy postępuje

Nadchodzą sygnały, że Strefa, jak rak się rozpełza. Przerzuty chwilowo postępują w nieco obocznym kierunku. Żal miejsca, lecz nie tubylców – każdemu należy się, według jego rozumu, to na co zasługuje: zespołową nagrodę Darwina. Czyż nie dobija się koni⁵⁾?

Gump:

Ty Yossar powiedz mi, co ci te wiatraki przeszkadzają. Przecież do tego można się przyzwyczaić. Wszędzie postawić nieprawdopodobne. Najwyżej paru tubylców wypadnie z obiegu, ale i to też niekoniecznie, bo jak powszechna praktyka wykazuje, naród łasy na nowoczesność i pieniądze. W wojsku taką odzywkę kiedyś poznałem „odporny na wiedzę i trudny do zajebania”. Kiedy tylko pomachasz przed nosem byle „pazłotkiem” (określenie regionalne), zważać nie będą.

Yossar:

Wyżej napomniałem, że w każdym miejscu da się postawić – tylko kwestia skalowania.
Ja tam nie znam się na świniach, ale gdzieś słyszałem takie powiedzenie – „człowiek nie świnia, do wszystkiego przywyknie”. Tubylcy to przecież nie świnie, więc niby zagrożenia nie ma?

Gump:

Słusznie prawisz, istnieje w przyrodzie wiele pożytecznych organizmów adaptowanych do środowiska, w którym żyją. Wystarczy obfitość pożywienia i już jest chęć do życia i rozrodu. – jajogłowi wymyślili na ten proces jakąś nazwę, ale ja tam się nie znam, to „wymandrzał” nie będę.

Yossar:

Weź na przykład taką glizdę z kompostownika Yossara – od słońca ucieka, tkwi po łeb i ogon w gnoju i odpadkach, żre wszystko i to razem z własnym gównem. Pełno żarcia, to jest szczęśliwa i rozmnaża się na potęgę. Życie luksusowe jak w Kalifornii! – i dlatego nazywa się dżdżownica kalifornijska.

z kalifornijską dżdżownicą

Kompostownik Yossara

Gump:

A sam widzisz, jakie to pożyteczne zwierzę! Więcej takich zwierząt nam trzeba.

Yossar:

Trzeba tylko jakąś chwytliwą nazwę tych zwierząt wykoncypować… coś tak, jakby… eko…?

Stawiamy i rżniemy!

Yossar „zewsiał” i do miasteczka prawie nie zagląda. Tak rzadko, że z każdym pobytem nie poznaje ulic – wszystko wyrżnięte, czasem dla picu posadzone miniaturki – to tak jak z tymi polskimi lasami, powierzchnia zalesienia się zgadza! Jakże wygodnie, prawda? Każdy pretekst, aby wyrżnąć drzewo przy drodze, polu czy rzeczce, jest dobry.

...i w czerwcu 2021 roku

Ulica Mostowa w Krasnymstawie w lutym 2017 roku

Parę lat temu jakiś inny Gucio vel Trufel zapierdolił słupami całą malowniczą południową stronę miasteczka. Jaki ukryty cel miały te Kierdziołki, aby przerzucić dwutorową, wysokonapięciową linię energetyczną (15kV/110kV) na drugą stronę miasteczka, wykierowaną na zadupie – na Kraszczady, to Yossar nie pyta, bo wie!.

Witaj turysto – bez paniki! Jeszcze trochę i zawsze będziesz mieć szanse szybko miasteczko ominąć, albo z jednej strony nowym odcinkiem drogi ekspresowej, albo z drugiej strony wielką koleją prędkości – miasteczko się „rozwija” XD! Na lewo wiadukt, na prawo wiadukt a dołem Krasnystaw popłynie (o pardon, coś mi się chyba pomerdało – chciałem powiedzieć, że tramwajem (wodnym nr osiemnaście) będziemy przez Krasnystaw jechać na Wieprzu).

Gump:

Yossar ty młocie: nie przesadzaj. Droga i kolej w wiadomym kierunku to szansa na rozwój i przepływ towarów i ludzi. „Turyści” i towary będą na do nas walić (koleją, a potem drzwiami i oknami). To dobrobyt, szczęście i „rozwój”. Szybka kolej ,to polityczna odskocznia dla kolejnego „naszego posła”. Jak obieca, że będzie załatwiał, to załatwi (sobie miejsce w parlamencie). Jak zostanie ministrem, ministrą albo innym ministrantem, to kto wie, może nawet obieca, że „załatwi” miasteczku przystanek dla szybkiej kolei (z prędkością w kolejnej kadencji). Wszak historia zna analogiczne przypadki!

Yossar

Fantaści niech sobie zakonotują, że regionu turystycznego z Kraszczadów już nie będzie. Nie dosyć, że panna średnio urodna, to dziewictwo utracone. Kiedy wbiją sobie do pały, że w nieskończoność czarować się nie da?

Gump:

Co ty Yossar pieprzysz jak poparzony – zawsze się udaje! Jak nie zdążysz, to sam zobaczysz – Prędzej czy później, nie dosyć, że wszystko zapierdolą, to jeszcze będą przywiezionych w doniczkach turystów, na polu, pod wiatrakami sadzić!

Yossar

A co to jest ten turysta? Mówią turysta, a widzą pieniądze. Co tam macie w koszyczku do zaoferowania – piwo w Krasnostawskie Chmielaki?

Gump:

Każdy turysta to łatwa darmowa inwestycja – jak tylko "wydobędziemy" „fundusze”. Trzeba wybrukować ścieżki rowerowe , aby do łańcucha, piachu w tryby nie nasypało, tabliczki z napisami ustawić, aby był dobrze poinformowany i myślami nie pobłądził, natomiast ścieżki z buta, w Kraszczadach wyasfaltować, aby biedak sobie nóżki nie zwichnął, Ławeczki ustawić aby odpoczął poczilował, a i horyzont od sąsiadów mógł sobie wygodnie popodziwiać obczaić. Przy każdej ławeczce ekologicznej z wiatraczkiem ładowarka do smartfona i automat z kraszczadzkimi napitkami – skanujesz kod QR, blikasz i już masz. Jak turysta spieszony, to nie jest zabronione. A co, ma taka nienaładowana bidula siedzieć o suchym pysku na trawie w przydrożnym rowie, jak tam śmieci co niemiara? Niech sobie zazna komfortu w Kraszczadach.
Ścieżki dla turystów winny być szerokie, żeby ścisku nie było i w tym natłoku turyści się nie przepychali i wzajemnie nie wydeptali – przy okazji będzie kolejny pretekst do wycięcia i przytulenia drewna z kolejnych drzewek przy turystycznych szlakach. Wieczorem przy każdej autonomicznej ławeczce romantyczne oświetlenie z przyławkowych paneli i wiatraczków i czerwone ogniki latarnie na horyzontach. A jak tylko rozładują się baterie i w środku nocy przy ławeczce zgaśnie światełko, no to wiecie… można ładować. Ach, i w Kraszczadach będą romantyczne elektryzujące noce!

Yossar

Będzie taki popyt, że produkcja ekologicznych ławeczek zintegrowanych z wibracyjnym generatorem prądu nie nastarczy.

Gump:

Jaki to też problem, ubrać traktor od rolnika w kostium parowozu, doczepić parę przyczep i sprzedawać bilety na kolejkę wąskotorową wąskoosiową w Bieszczadach Kraszczadach. Atrakcja turystyczna jak cholera – zagranica przyjedzie!

Yossar

Ta, i jeszcze koniecznie parę epoksydowych jaszczurów, To dla tych, co dzieci już zrobili!

 

Jasne, że Kraszczady to słowo chwytliwe nadające się do szeregu zastosowań. Na przykład ze względu na, niestety, jak się wydaje już przebrzmiałe tradycje regionu, doskonale nadaje się na nazwę piwa. Piwo Kraszczadzkie to dobry chwyt marketingowy. Fula mi nalej, fula lej na kolejowym szlaku, jak ongiś śpiewano na turystycznych szlakach (sorry, teraz się mówi na hajkach). Możemy też z czapy sobie wyobrazić np. kraszczadzkie pierogi. Do dzisiaj nie pojmuję dlaczego, w końcu markowe wyroby mleczarskie nie noszą nazwy np. kraszczadzkie masło, sery, a są jedynie oznaczone napisem Krasnystaw. Jednak chyba Słowo nie wszystkim przypadło do gustu, a może za Kraszczady to oni się wstydzą?! Jak już uprzednio wypomniane, Kraszczady, to panna średniej urody i nie dość, że o niewiarygodnie małym rozmiarze stanika, to już trochę nieświeża. Może to i dobrze, że już za chwilkę miasteczko zostanie od tych Kraszczadów odgraniczone!

Na koniec jeszcze słowo na pokrzepienie serc

Szczerze i serio – największą turystyczną atrakcją Kraszczadów jest kompletny brak turystów!

I co dalej?

Ci, którym się wydaje, że Kraszczady mogą się przydać skutkiem piwa, niechaj pojmują, że piwo można – niekoniecznie drogo kupić, i wypić nie tylko w mitycznym „turystycznym” Krasnymstawie, ale na przykład z tyłu sklepu, w krzakach nad Wieprzem, albo we własnym ogródku.

Cymbały! Handlować nie piwem, lecz ogródkami! Kraszczady wciąż mogą się przydać, bo część selektywnie wciąż jeszcze nadaje się do zamieszkania.

Tylko dobre pytanie - komu jeszcze tych Kraszczadów starczy, a ile przez kogo oraz dla kogo zostanie zawłaszczone?

Każdy decydent, który forsuje budowę elektrowni wiatrowych na „swoim” terenie jest, albo głupcem, albo szubrawcem,
a zwykle zarazem jednym i drugim we własnej osobie!

☠Zamaskowany lewoskrzydłowy atak kosmitów wyprowadzony z flanki ☠

Między innymi, choćby po szykowanych w gminach nowych planach zagospodarowania ich rozpoznamy!

Pchamy taczki, pchamy!

Gówno z tego mamy!

Jak ci chatę kto rozpirzy, to pamiętaj, ten najbliżej.

Tylko z tym swoim „gniazdem” to za bardzo się nie rozpędzać!

Skromnie, tak aby na obecne i przyszłe „składki” starczyło, a nawet jak antenka wystaje to ukryć, albo płacić za gówno treści, bo też i tu cię skroją.
Bądź też mobilny, bo nigdy nie wiesz, w którym miejscu kosmici urządzą sobie kolejny piknik!

Sadzić, tylko ekologicznie – we własnych odchodach, jak ten Marsjanin⁷⁾ tylko to, co do zjedzenia. Żadnych stacjonarnych ekstrawagancji typu iglaczek, albo jaki inny krzaczek. Tylko wtedy, my Marsjanie w razie kosmitów mamy szansę prędko i bez zbędnego żalu zabrać swoje „kartofelki” w osobistym woreczku i niezwłocznie się ewakuować.

Kosmici podbiją „składki” i inne „klimatyczne” tak, że w końcu co nam obca przemoc i wrodzona głupota wzięła, nawet szablą już nie odbierzemy, tylko znikniemy! Marsz, marsz… się zwijamy i zawijamy z ziemi polskiej do???, a potem z cennym kartoflanym doświadczeniem, to już tylko na Marsa.

Jedzie pociąg z daleka, na nikogo nie czeka. Mars wita Was… a konduktor pijany obija się o ściany.

Posłowie (nie mylić ze słowem ZOO)

I to by było na tyle, jeśli chodzi o historię i prognozę dla Kraszczadów. Jest to wydanie 1.0. Szczęśliwie nie jest to wydanie papierowe i zawsze kiedyś coś poszerzyć i dodać można. Są dwie jednakowo prawdopodobne możliwości, albo kiedyś wydanie uzupełnione się pojawi, albo też, jest to pierwsze i ostatnie. Każde ujawnienie posiadanego materiału zmienia numer wydania. Wszelkie prawo do uzupełnień zastrzeżone.

PS

Jeżeli w tekście napotykacie jakieś nowoczesne słowa (mordeczki, miejscówka, z czapy, kmini, obczaić, poczilować, wywalone, XD, zapierdolił i.t.p. ) to Yossar „w obszarze gnuśności zalanym odmętem, chociaż płaz w skorupie i sam sobie sterem, żeglarzem, okrętem, chcąc nie chcąc lgnie do niego fala, a on lgnie do fali”⁹⁾. A wyjaśnienie co faluje, to już na kiedy indziej.

Dla sympatycznej, aczkolwiek rozdziewiczonej panny Kraszczady z turnusu ostatniego od niewątpliwie sympatycznego, aczkolwiek nierozumnego pana Yossara... ciąg dalszy może nastąpi.

Bo miewamy głupie sny. Nagle się cymbalista obudzi i...?

_____________________________
¹⁾ Ogniem i mieczem – powieść Henryka Sienkiewicza

²⁾ Tak,tak węgla też – a co myślicie , że z tym węglem (koksującym) na lubelszczyźnie to już koniec? Bynajmniej, nie odpuszczą, tylko najpierw zmienią właściciela, a to trochę drażliwa i delikatna, wymagająca trochę czasu i pewnych zabiegów sprawa. Na jakiego właściciela stawiacie - Australia, Niemcy, a może... USA?
Jeszcze wam cieszyć się każą, że znowu pozwolili (im) kopać węgiel!

³⁾ Psy wojny (ang. The Dogs of War) – powieść sensacyjna Fredericka Forsytha z roku 1974, oraz film o tym samym tytule z roku 1980

⁴⁾ Piknik na skraju drogi – powieść science fiction z roku 1972 – Arkadij i Boris Strugaccy

⁵⁾ They Shoot Horses, Don't They? (Czyż nie dobija się koni? film z 1969 r.)

⁶⁾ Oda do dupy – Aleksander Fredro

⁷⁾ Marsjanin (ang. The Martian) powieść science fiction z roku 2011 – Andy Weir, oraz film o tym samym tytule z 2015 r. – Ridley Scott

⁸⁾ Elizjum (ang. Elysium) – film z 2013 roku – Neill Blomkamp

⁹⁾ Oda do młodości – Adam Mickiewicz

Były Kraszczady, oj były, ale minęły!

Stare zdjęcia Kraszczadów